​فَلَمْ أَرَ مَوْلًى كَرِيما أَصْبَرَ عَلَى عَبْدٍ لَئِيمٍ مِنْكَ عَلَيَّ يَا رَبِّ إِنَّكَ تَدْعُونِي فَأُوَلِّي عَنْكَ وَ تَتَحَبَّبُ إِلَيَّ فَأَتَبَغَّضُ إِلَيْكَ وَ تَتَوَدَّدُ إِلَيَّ فَلا أَقْبَلُ مِنْكَ كَأَنَّ لِيَ التَّطَوُّلَ عَلَيْكَ، فَلَمْ  يَمْنَعْكَ ذَلِكَ مِنَ الرَّحْمَةِ لِيدوست لْإِحْسَانِ إِلَيَّ وَ التَّفَضُّلِ عَلَيَّ بِجُودِكَ وَ كَرَمِكَ.

پس هيچ مولاى كريمی را بر بنده پستی، شكيباتر از تو بر خود نديدم، اى پروردگار من، تو مرا می خوانی، و من از تو روی می گردانم، و با من دوستی می ورزی و من با تو دشمنى می كنم، به من محبّت می نماى و از تو نمی پذيرم، گويا مرا بر تو منّت است، و با همه اينها چيزی تو را باز نمی دارد از رحمت و احسان بر من، و تفضّل به جود و كرمت بر اين بنده.

فرازی از دعای افتتاح