از جمله سموم کشنده کمالات انسان  و نرسیدن او به مقاصد عالی، مسئله  پرپیچ و خم آرزو است ،آرزو ، درختی است که شاخه و برگهای زیادی دارد و هرکدام  مشکل خاصی را ایجاد می کنند ، آرزوی شهوانی باعث خضوع  در برابر زیبا رویان میشود . ولو آدم های منحرف و فاسق باشند که این خود آغاز مصیبتهای جانکاه است، آرزوی دیگران هم به نوبه خود باعث تحمل زحمتهای زیاد و بی اثر می شود و آرزوی رسیدن به مقام ، سبب کرنش و چاپلوسی در برابر اصحاب جاه می شود که هرکدام  به نحوه ای انسان و عمر گران مایه  او را به باد می دهند. در بسیاری از افراد ، انسان وقتی به آرزو میرسد که همزمان اجلش هم از راه رسیده و اورا ناکام می سازد و در این حکمت هم می فرماید :

«أَشرَفُ الغِنَی تَرکُ المُنَی»1

«شریف ترین (راه ) بی نیازی و بهترین نوع آن، ترک کردن آرزو ها (و دل نبستن به آنهاست ، زیرا آرزو انسان را نیازمند دیگران میسازد)»

واز طرفی چون انسان بدون آرزو نمی تواند زندگی هدفمند داشته باشد ، لذا تابه نفس مطمئنه نرسیده ، پیوسته باید با رعایت  دقیق تقوا در همه ابعاد ، آرزوهای خود را کوتاه و تعدیل نماید.

1_ حکمت 38